De dag voordat we vanuit Namibie de grens met Botswana zouden oversteken hebben we het Mahango Game Reserve bezocht in Namibie. Een klein, maar fijn en minder bekend park. Het bleek een verborgen parel. Hierna gingen we naar Botswana waar Chobe National park ons eerste doel was. Het werd een onvergetelijke ervaring. Zoals ik in een eerder blog schreef was mijn eerste bezoek aan Chobe in 2003 de aanleiding om nog een keer terug te gaan. Dit keer zouden we maar liefst drie hele dagen de parel van Namibie gaan ontdekken. Chobe National Park maakte mijn verwachtingen helemaal waar.

Met de eigen auto

Bij het vertrek uit Namibie bleek dat we een lekke band hadden, een spijker van 3 cm was de oorzaak. We deden onze reserve band erop en lieten de lekke band plakken. Dat was in een kwartiertje gepiept en kostte ons nog geen 6 euro.  Vrolijk gingen we weer op pad op weg naar Botswana en onze accommodatie even buiten Kasana. Onze eerste nacht was al een hele beleving, lees mijn vorige blog over Chobe. Op de ochtend van de eerste dag reden we met onze Renault Duster 4X4 naar de toegangspoort van het park bij Kasane en kochten we een permit voor de komende 3 dagen. Onze huurauto had ons al door een groot deel van Namibië gebracht en had ons bijvoorbeeld zonder zucht of steun drie dagen door Etosha national park gereden.

Vastloper

Al snel bleek dat de wegen in Chobe toch van een andere categorie waren dan we in Namibië gewend waren. Weg was het gravel en het asfalt en plots reden we over diepe zandwegen. We hadden we 4X4 functie nog niet echt nodig gehad, maar nu konden we echt niet zonder. We waren al een aantal keer bijna vast komen te zitten in het zand, maar iedere keer kwamen we er toch weer doorheen. Met het zweet op mijn voorhoofd reed ik ons door het park. Mijn aandacht voor de omgeving leed we wel een beetje onder, want ik moest geconcentreerd op de weg letten. Toen een auto voor ons plotseling op de rem ging staan gebeurde het onvermijdelijke en we kamen stil te staan op het rulle zand en konden niet meer vooruit of achteruit. We zaten vast. Gelukkig kwam er al snel van alle kanten hulp om ons los te trekken. Nog geen 10 minuten later konden we weer op pad. We kregen wat tips van ervaren chauffeurs en hup we gingen weer op pad.

Nijlpaarden en water

Altijd heb ik gehoor dat je nooit tussen een nijlpaard en het water moet komen, want dat is gevaarlijk. Als ze schrikken rennen ze naar het water en nijlpaarden zijn sneller dan ze lijken. Nu bracht onze route langs de rivier ons op een plek waar een groep van ongeveer zeven nijlpaarden naar de rivier lagen te slapen. De bandensporen van onze voorgangers liepen precies tussen de groep en het water. Wat nu?  We besloten heel zachtjes de sporen te volgen. Het zand was hier gelukkig wat harder zodat er minder kans op een vastloper was. Voorzichtig stopten we om een aantal foto’s te maken en toen reden we met samengeknepen billen zachtjes weer door. Blijkbaar was het gisterenavond laat geworden voor ze, want ze openden nog niet eens hun ogen.

Close encounter

Later op de dag hadden we een tweede close encounter, dit keer met een kudde olifanten. We reden weer eens op een zandweggetje en op een metertje of 50 begon een groep olifanten de weg over te steken. Netjes volgden ze elkaar op de route naar de overkant. We stopten op veilige afstand en genoten van het uitzicht. Het werd ineens spannend toen een van de olifanten out-of-the-box ging denken en besloot op een andere plek de weg over te steken. De rest van de kudde vond dat blijkbaar een prima plan en ging er achteraan. Deze route bracht ze echter op zo’n twee meter van onze auto. Mijn eerste reactie was om de auto te starten en achteruit te rijden, maar daar zouden ze wel eens van kunnen schrikken. We besloten heel stil te blijven en te hopen dat ze goedgehumeurd waren. Ze zagen er overigens heel relaxed uit.

Prachtig om deze indrukwekkende dieren van zo dichtbij te zien, maar je hebt toch altijd in je achterhoofd dat het wilde dieren zijn. De kleine olifantjes werden beschermd door de grote en toen uiteindelijk de laatste in het struikgewas was verdwenen slaakten we een zucht en met een grote glimlach vervolgden we onze weg. Onze dag kon niet meer stuk.

Jeepsafari

Omdat het toch best inspannend was om met onze eigen auto te rijden in Chobe boekten we in onze accommodatie een jeepsafari voor de volgende ochtend. We zetten de wekker op heel vroeg en gingen na weer een heerlijk diner vroeg naar bed. Op bijna het afgesproken tijdstip (he, dit is Afrika) kwam onze gids ons ophalen. Met mutsen en dekens beschermden we ons tegen de kou in de open jeep. De chauffeur pakte een binnendoor weg en binnen een halfuur stonden we voor de toegangspoort. Een permit hadden we al dus we konden direct doorrijden.

Hij vroeg ons of we op onze reis al leeuwen hadden gezien. Het antwoord was ja, maar dan wel heel ver weg. Hij ging er alles aan doen om ze te zoeken. We kwamen op paadjes waar we met onze eigen auto nooit gekomen zouden zijn en zagen weer de meest waanzinnige dieren, maar geen leeuw. Op een gegeven moment kreeg hij een tip van een andere chaufeur en snel reden we naar de locatie waar een leeuwin gezien was. Daar vonden we inderdaad het bewijs dat er recent een leeuw geweest was.

Even later zagen we dan toch in de verte een leeuwin.

 Onze dag was wederom top! 

Heb je zelf een gehuurde 4X4 die wat krachtiger is dan onze Renault Duster dan kun je prima zelf door Chobe rijden, maar ik moet zeggen dat een georganiseerde jeepsafari ook leuk is omdat je je dan helemaal kunt focussen op de mooie natuur en de dieren. Je hoeft niet steeds af te wisselen tussen het stuur en je camera. In je eigen auto kun je dan weer zelf bepalen hoelang je op een plek blijft staan om op je gemakkie te genieten van al het moois of gewoon op HET moment om een foto te maken. Met een georganiseerde tour heb je daar minder controle over.

Zou jij een self-drive doen of toch liever een georganiseerde jeepsafari? 

Nog meer inspiratie